بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

صدای خنده بلنده دلم بی تابه عباس
گمونم مشکی که بردی دیگه بی آبه عباس
نباشی بین عدو کی منو دریابه عباس
میدونم خیلی سختت بود/ تا مشک آب زمین ریخت
گمونم تو/ مدینه هم/ دل ام البنین ریخت
زمین علقه تر شد/ اشک چشام ببین ریخت
دشمنو ببین// دور و برم        با چه رویی تا// حرم برم
پشتم از غمت// دو تا شده         دستمو گرفتم کمرم
علمدارم وای وای وای وای

دیگه بعد از رفتن تو همه غمم همینه
دلش داره میزنه شور تو خیمه ها سکینه
پاشو تا دست نامحرم رو صورتش نشینه
همه اهل/ حرم بی تو/ شدن با غصه دمساز
بیا و خواهرامونو/ تو دشواری نینداز
پاشو تا پای شمر پست/ تو خیمه ها نشه باز
حاجت منو// نکن جواب    بعد تو میشم// در اضطراب
کار دشمنا// جسارته    توی دستاشون// دیدم طناب
علمدارم وای وای وای وای

همون تیر حرمله که تو رو آخر زمین زد
به چشمت نه حرمله به دل ام البنین زد
بگو اینجا کی به فرقت عمود آهنین زد
تو رو کردن/ زمین گیر و/ ز جا قلبم رو کندن
همینهایی/ که اینجا به/ غمای من میخندن
سرت رو روی نی با معجره زینب میبندن
اومدم بالا// سرت عباس    مادرم شد مادرت عباس
می کشی بر روی این خاکا     بازوی آب آورت عباس
علمدارم وای وای وای وای