زمینِ تشنه بغل کرده آسمان تو را
که قطره‌ای بچشد مزّه‌ی جهان تو را
نوشته‌اند به توصیفِ وحی، فصل به فصل
پیمبرانِ اولوالعزم، داستان تو را
مناره‌های فلک با "انا ولی‌الله"
رسانده‌اند به گوشِ زمان اذان تو را
سرِ گرسنه به بالین گذاشتی هر شب
ولی گرسنه ندیدند میهمان تو را
نگاهِ حسرتِ گندم دخیل بسته به جو
که بوسه داده ضریحِ تنورِ نانِ تو را
ندیده‌اند ضعیفان نگاهِ خشمت را
و دشمنانِ خدا روی مهربان تو را
مجالِ خواندنِ نهج‌البلاغه در عرش است
کسی نمی‌فهمد در زمین زبان تو را
به ردّ شمس قسم، یک اشاره‌ات کافی‌ست
که قاصدت برساند به ما زمان تو را
فرشتگانِ سبک‌بال در زمین جمع‌اند
که تا نجف برسانند زائران تو را
قسم به ایوانت روبروی باغ بهشت
به سینه می‌کوبم سنگِ آستان تو را
