نفس چه فایده، وقتی که در هوای تو نیست
بدا به حال گدایی که مبتلای تو نیست
مرا به غیر خودت دست هیچکس مسپار
کسی شبیه خودت فکر بنده‌های تو نیست
نه اشک مانده برایم، نه ناله‌های سحر
چه کرده ام که دلم شامل عطای تو نیست
دلم کبوتر هر بام می شود ... افسوس!
خودت بگو چه کنم با دلی که پای تو نیست
مرا به «گریه برای حسین» می‌بخشی
وگرنه بنده‌ی تو لایق سرای تو نیست
چه دارد آنکه ندارد غم حسین تو را
چگونه درک کنم ماتم حسین تو را
به غیر روضه، پی کار دیگری نروم
که من شناخته ام عالم حسین تو را
تو خواستی که من از روز اول عمرم
به دوش خود بکشم پرچم حسین تو را
به غیر تربت کرببلا دوایی نیست
به عالمی ندهم مرهم حسین تو را
به نوکری خودم افتخار خواهم کرد
چه دارد آنکه ندارد غم حسین تو را
