عجب غمیه توو نگات
آتیش دخيل می بنده به پرِ عبات
شماره افتاد نفسات
خاطره ی مدینه زنده شد برات
به یاد داغ مادرت
داره می سوزه در خونه پا به پات
توی کوچه ها / می کشوندنت
مونده بود جای طناب رو بدنت
(افتادی زمین / مثل مادرت
عمامه افتاده بود از رو سرت) ۲
ای غریب آقام۳ امامِ صادق
توو شعله ها بودی ولی
زخم دلت مثل علی نمک نخورد
از نفس افتادی ولی
صبر تو مثل مرتضی محک نخورد
خدا رو شکر که آخرش
توو کوچه ها همسر تو کتک نخورد
چل تا بی حیا / چل تا نانجیب
در خونه رو شکستن با لگد
(خونه تازه ای / که رو در نشست
مرتضی یادش نمیره تا ابد) ۲
ای غریب آقام۳ امامِ صادق
