بهار، می‌شِمُرد اشک‌های باران را
هجومِ ضربه‌ی شلاق‌های بوران را
خزانِ سرخِ زمین سبز می‌شود آخر
بهار، می‌رسد و می‌کُشد زمستان را
بهار، هوی مسیحای خاکِ در گور است
به آب می‌سِپُرد خشکی بیابان را
بهار را چه به پاییزهای طولانی ؟!
چقدر صبر کند خشکسالِ هجران را ؟!
به حکمِ داس به دستان، به مرگ محکوم است
گُلی که زندگی آموخته‌ست، گلدان را
دوباره دستِ خدا را به ریسمان بستند
همان تبار که از پشت، دستِ شیطان را ...
کبوتری که قفس را هم آسمان می‌دید
همیشه دید در انبوهِ درد، درمان را
چه یوسفی که ندارد هوای آزادی !
چه یوسفی‌ست که پَر داده چاهِ کنعان را !
به آجر آجرِ زندان قیام می‌آموخت
کسی که ریخت، به میدان سجده‌اش جان را
میان دخمه‌ی تاریک، نور پیدا کرد
زنی که این همه گم کرده بود، ایمان را
اباالرئوف، هرآیینه می‌شکست اما
رها نکرد، دلِ سنگی نگهبان را
اسیر بود، ولی ریسمانِ ایمانش
اسیر کرد، مسلمان و نامسلمان را
هجومِ سیلی جلادهای حیوان‌خو
کبود کرد، تنِ آیه‌های انسان را
به شأن آیه‌ی «اِلّاالمُطَهَّرون» سوگند
که بی وضو صفتان می‌زدند قرآن را
دهانِ هر که به تندی به ناسزا وا شد
شکست، روی دلِ زخمی‌اش نمکدان را
شبیه پیکرش آماجِ زخم شد جگرش
به پاره‌ی جگر از بس گذاشت دندان را
به کامِ تشنگی‌اش جامِ اشک می‌نوشاند
به کربلای لبش روضه‌های عطشان را
به پای او غل و زنجیرها اسیر شدند
زمانِ رفتنش آزاد کرد زندان را
سیاه‌چالِ غمِ کاظمین، بالا برد
کتیبه‌های عزای قم و خراسان را
اسیرِ سلسله‌های عراقِ آن دوران
اسیر کرد، دلِ مردمان ایران را
