"اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ مَا كَانَ أَمْحَاكَ لِلذُّنُوبِ وَ أَسْتَرَكَ لِأَنْوَاعِ الْعُيُوبِ"
در وداع با ماه مبارک رمضان
بزم پروردگارِ بنده‌نواز
اختتامیّه‌‌اش شده آغاز
می‌رسد نغمه‌ی " وداعاََ " باز
تَلخیِ این وداع باشد راز
مرو از پیشِ ما مهِ قرآن!
مرو ماهِ مبارکِ رمضان!
بارِ عام خدا! خداحافظ
ما کجا؛ تو کجا؛خداحافظ
آیه‌ها! روزه‌ها! خداحافظ
لحظه‌های دعا! خداحافظ
آه! بِدرود سفره‌ی رحمان!
مرو ماهِ مبارکِ رمضان!
تازه ما با خدا رفیق شدیم
در اُموراتِ خود، دقیق شدیم
با دعا دوستی شفیق شدیم
تازه با گریه‌ها رَقیق شدیم
مرو ای با وفا! مرو ای جان!
مرو ماهِ مبارکِ رمضان!
خیر بودی به ظاهر و باطن
به هر آن چیز که بُوَد کائن
ای به دلهای صائمین، خازن!
" اَلسّلامُ علیکَ مِن شَهرِِ ... "
بزم دلدادگی! " سَنه قُربان "
مرو ماهِ مبارکِ رمضان!
از دلِ روزه، روضه می‌جوشد
در رهِ روزه، فرد می‌کوشد
دیده از مفطرات می‌پوشد
تا که از ظرفِ روضه می‌نوشد
می‌کند گریه با لبِ عطشان
مرو ماهِ مبارکِ رمضان!
نظرش را عدو به دنیا دوخت
به جُویی دینِ خویش را چو فروخت
در سماوات، شُعله‌ها افروخت
خیمه‌های حسین و زینب سوخت
چِقَدَر سوخت در تبت، عِصیان
مرو ماهِ مبارکِ رمضان!
