باز آرام و قرار از قلب مضطر می رود
گوئیا هم سنگری دارد ز سنگر می رود
باز هم از گلسِتان با صفای فاطمه
پر شکسته تا خدا جمعی کبوتر می رود
هر که قربش بیشتر، آری بلایش بیشتر
هر که قربش بیشتر با پا نه، با سر می رود
بهترین سر مشق ها را دارد اینجا نوکرش
گاه به مقداد و گاهی هم به قنبر می رود
از همین سینه زنی رزق شهادت را گرفت
آن سبک بالی که حالا سوی دلبر می رود
سوختن در مکتب مولا اساس نوکری ست
نوکر این آستان قطعا به #مادر می رود
بار شیشه، آتش و پهلو و بازوی کبود
این چنین زهرا به استمداد حیدر می رود
ناله می زد: سوختم؛ فضه بیا، فضه بیا
محسن شش ماهه ام از دست آخر می رود
