بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

هرکس که حسّ و حالِ مرا درک می کند
این سوز بی زوالِ مرا درک می کند

کعبه که قرن هاست سیه پوش این عزاست
رنگ سیاه شالِ مرا درک می کند

ای يار سینه سوخته ی روضه ی عطش
اندوه تو، ملالِ مرا درک می کند

هر لب که مانده است در آغاز وصف او
وضع زبان لالِ مرا درک می کند

تنها کبوتری که سر بام او نشست
پروازِ من، خیالِ مرا درک می کند

هرکس چو من به نقص خودش اعتراف کرد
یک روز هم کمالِ مرا درک می کند

یک بار بی جواب مرا رد نکرده است
او نيّت سؤالِ مرا درک می کند

می گفت آسمان به زمین، زینب است و بس
آن که قَـدِ هلالِ مرا درک می کند