تا زنده تر باشی شکستی
قفل جانت را
شکر خدا آسوده خوردی
شوکرانت را
شکرخدا نه خیزران
بوسیده رویت را
نه نعل اسبی خرد کرده
استخوانت را
وقتی که جان دادی
جوادت نیز پیشت بود
هرگز ندیدی اربا اربای
جوانت را
بانوی باران خواهرت
معصومه هم دیده ست
مهمان نوازی های گرم
میزبانت را
نه معجری غارت شده
نه صورتی نیلی
نه طعنه ای آزرده کرده
کودکانت را
از تاک های شام و توس
و کوفه بیزارم
وقتی نمیفهمند درد
خاندانت را
خورشید هشتم رفتی اما
شکراین باقیست
رنگ شفق هرگز ندیدم
آسمانت را...
