بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

کاروان داشت میرسید از راه، دل زینب در التهاب افتاد
تا که چشمِ ستاره های کبود، به سرِ قبرِ آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت از سرِ شوق با سر آمده بود
به مرورِ غمِ خودش که رسید، کم کم از مرکبِ شتاب افتاد

دختری سمت علقمه می رفت، مادری سمت قبرِ کوچکِ خود
خواهری بر سرِ مزارِ خودش دل به دریا زد و به آب افتاد

گفت: اگرچه که بی پر آمده است، بی پر و بی برادر آمده است
چشم واکن که خواهر آمده است، که پس از تو در اضطراب افتاد

زینبی که اسیرِ مویت بود، بینِ خون گرم ِ جستجویت بود
دربه در شد، درست آن وقتی که به مویِ تو پیچ و تاب افتاد

بعدِ تو خیمه در حصار آمد، از زمین و زمان سوار آمد
به حرم امرِ بر فرار آمد، همه ی خیمه در عذاب افتاد

پای غارت به خیمه ها وا شد، دست هایی پلید پیدا شد
"سرِ یک گوشواره دعوا شد"، سنگ بر شیشه ی گلاب افتاد

داغدارم هنوز از کوفه، از گریزِ رئوسِ مکشوفه
داغداری از آن زمانی که از سرِ بچه ها حجاب افتاد

تشنگی های تو کویرم کرد، غمِ دوریِ تو اسیرم کرد
ماجراهای شام پیرم کرد، راه در مجلسِ شراب افتاد

خیزران را که غرق خون دیدم، از غرورِ رقیه ترسیدم
لرزه بر جانِ بچه های تو و بر لبت بوسه بی حساب افتاد

آتشِ فتنه تیز می کردند، تشتِ زَر را عزیز می کردند
صحبت از یک کنیز می کردند، گریه در نغمه ی رباب افتاد

در اسیری امیر بودن را از نگاه تو خوانده ام، یعنی:
می شود با همین نگاه از عرش مثل یک سجده مستجاب افتاد