از لطف التماسِ صداهايِ آهوان
بي گريه هم گرفت دعاهايِ آهوان
آهو زياد محضر معشوق مي رود
پس وصلمان كنيد به پاهايِ آهوان
يك عده اي شدند گدا كلبِ كهف را
ما نيز مي شويم گداهايِ آهوان
نانم حرام ميل كبوتر شدن كنم
وقتي كه هست حال و هواهايِ آهوان
صورت گذاشتن به كفِ پات واجب است
آن هم در آستانِ خداهاي آهوان
صياد نيز پايِ تو را بوسه مي زند
با ذكر يا امام رضاهايِ آهوان
آهو شديم پس كرمت را نشان بده
مثل هميشه آن حرمت را نشان بده
ما زلف داده ايم پريشان شود همين
دل داده ايم دستِ تو حيران شود همين
آئينه ي مرا سحري تكّه تكّه كن
باشد كه خرج گوشه ي ايوان شود همين
دردِ مرا علاج مكن با طبابتت
با خاكِ زير پاي تو درمان شود همين
حالا كه هم غذاي غلامان خانه ايم
خوب است آدمي ز غلامان شود همين
آن كه به مهرباني ات ايمان نياورد
در ازدحام حشر پشيمان شود همين
لطف تو را به خاطر اين آفريده اند
كه آتشِ خليل، گلستان شود همين
كلِّ زمين بناست اگر كشوري شود
بهتر كه پايتخت خراسان شود همين
از جلوه ات كنار بزن اين نقاب را
تا آفتاب، پاره گريبان شود همين
سلماني ات نيامده ظرفش طلا شود
اين جا نشسته است كه سلمان شود همين
حالا كه محمل تو رسيده ست شهر طوس
حرفي بزن كه شهر مسلمان شود همين
اين بندگيِ ما به قنوتِ تو كامل است
توحيدِ ما به شرط و شروطِ تو كامل است
جز تو نمي شويم گرفتار هيچ كس
هرگز نمي شويم هوادار هيچ كس
از آن زمان كه با حرمت آشنا شديم
اصلاً نرفته ايم به دربار هيچ كس
اين جا به زائرانِ تو فيضي كه مي رسد
آن را نمي دهند به زوّار هيچ كس
نانِ كسي به غير تو ما را حلال نيست
خود را نمي كنيم بدهكار هيچ كس
حالا كه تو امامِ رئوفِ جهان شدي
ديگر نمي شويم گنهكار هيچ كس
شب هاي قدر غير تماشايِ رويِ تو
دل خوش نمي كنيم به ديدار هيچ كس
فردا بگير دستِ مرا ايّها الرئوف!
يا ايّها الامام رضا ايّها الرئوف!
هر چند ناتوان شدي، اما ز پا نيفت
اي هشتمين عزيز، عزيزِ خدا نيفت
مي ترسم آن كه دست بريزد به پهلويت
باشد ز پا بيفت ولي بي هوا نيفت
كوچه به آلِ فاطمه خيري نداشته
ديوار را بگير و در اين كوچه ها نيفت
مردم ميان شهر تماشات مي كنند
اين بار را به خاطر زهرا بيا نيفت
دامان هيچ كس به سرت سر نمي زند
حالا كه نيست خواهر تو پس ز پا نيفت
تكّه حصيرِ خويش از اين حجره جمع كن
اما به ياد نيمه شبِ بوريا نيفت
اي واي اگر به كرب و بلا بوريا نبود
راهي براي دفن شه كربلا نبود
علي اكبر لطيفيان
بي گريه هم گرفت دعاهايِ آهوان
آهو زياد محضر معشوق مي رود
پس وصلمان كنيد به پاهايِ آهوان
يك عده اي شدند گدا كلبِ كهف را
ما نيز مي شويم گداهايِ آهوان
نانم حرام ميل كبوتر شدن كنم
وقتي كه هست حال و هواهايِ آهوان
صورت گذاشتن به كفِ پات واجب است
آن هم در آستانِ خداهاي آهوان
صياد نيز پايِ تو را بوسه مي زند
با ذكر يا امام رضاهايِ آهوان
آهو شديم پس كرمت را نشان بده
مثل هميشه آن حرمت را نشان بده
ما زلف داده ايم پريشان شود همين
دل داده ايم دستِ تو حيران شود همين
آئينه ي مرا سحري تكّه تكّه كن
باشد كه خرج گوشه ي ايوان شود همين
دردِ مرا علاج مكن با طبابتت
با خاكِ زير پاي تو درمان شود همين
حالا كه هم غذاي غلامان خانه ايم
خوب است آدمي ز غلامان شود همين
آن كه به مهرباني ات ايمان نياورد
در ازدحام حشر پشيمان شود همين
لطف تو را به خاطر اين آفريده اند
كه آتشِ خليل، گلستان شود همين
كلِّ زمين بناست اگر كشوري شود
بهتر كه پايتخت خراسان شود همين
از جلوه ات كنار بزن اين نقاب را
تا آفتاب، پاره گريبان شود همين
سلماني ات نيامده ظرفش طلا شود
اين جا نشسته است كه سلمان شود همين
حالا كه محمل تو رسيده ست شهر طوس
حرفي بزن كه شهر مسلمان شود همين
اين بندگيِ ما به قنوتِ تو كامل است
توحيدِ ما به شرط و شروطِ تو كامل است
جز تو نمي شويم گرفتار هيچ كس
هرگز نمي شويم هوادار هيچ كس
از آن زمان كه با حرمت آشنا شديم
اصلاً نرفته ايم به دربار هيچ كس
اين جا به زائرانِ تو فيضي كه مي رسد
آن را نمي دهند به زوّار هيچ كس
نانِ كسي به غير تو ما را حلال نيست
خود را نمي كنيم بدهكار هيچ كس
حالا كه تو امامِ رئوفِ جهان شدي
ديگر نمي شويم گنهكار هيچ كس
شب هاي قدر غير تماشايِ رويِ تو
دل خوش نمي كنيم به ديدار هيچ كس
فردا بگير دستِ مرا ايّها الرئوف!
يا ايّها الامام رضا ايّها الرئوف!
هر چند ناتوان شدي، اما ز پا نيفت
اي هشتمين عزيز، عزيزِ خدا نيفت
مي ترسم آن كه دست بريزد به پهلويت
باشد ز پا بيفت ولي بي هوا نيفت
كوچه به آلِ فاطمه خيري نداشته
ديوار را بگير و در اين كوچه ها نيفت
مردم ميان شهر تماشات مي كنند
اين بار را به خاطر زهرا بيا نيفت
دامان هيچ كس به سرت سر نمي زند
حالا كه نيست خواهر تو پس ز پا نيفت
تكّه حصيرِ خويش از اين حجره جمع كن
اما به ياد نيمه شبِ بوريا نيفت
اي واي اگر به كرب و بلا بوريا نبود
راهي براي دفن شه كربلا نبود
علي اكبر لطيفيان
