ساقی رسید پس در میخانه پر شود
باده بریز باده که پیمانه پر شود
جامی بده حیات دوباره مرا ببخش
جامی که جان ز حضرت جانانه پر شود
آری علی علی(علیه السلام) همه را مست می کند
در بین شهر نعره ی مستانه پر شود
سنگم بزن به حب علی(علیه السلام) که ملال نیست
لیلای شهر آمد و دیوانه پر شود
اصلاً تمام بال و پرم پیشکش به او
اطراف شمع از پر پروانه پر شود
بالم شده است صید نگاه تو یا علی(علیه السلام)
مثل ریاح عبد سیاه تو یا علی(علیه السلام)
باید به پای دار تو ما سر بیاوریم
شاید ز کار زلف تو سر در بیاوریم
باید که خاک کوی تو را در سبو کنیم
سوغاتی از دیار تو، ساغر بیاوریم
وقتی که صحبت از نجف و آن مناره هاست
کم مانده ما ز شوق تو پر در بیاوریم
ما را در آسمان نجف تا که پَر دهی
سجده به خاک مقدم قنبر بیاوریم
شأن غلامی تو همان شأن انبیاست
روشن شود چو رو سوی محشر بیاوریم
انگشتری بده، که سلیمان بنا کنی
یا نسخه ای بده که مسیحا دوا کنی
هر ذره پایبوس تو شد درّ ناب شد
زر نه، ابوذری شده و آفتاب شد
این غوره های ما که به ساغر نمی رسید
در دست تو فشرده شد آنگه شراب شد
بالای تاج و تخت سلیمان نوشته اند
هرکس که شد غلام تو عالیجناب شد
ادعیه ی قنوت نبی با تلاوت
یاعالیُ به حق علی(علیه السلام) مستجاب شد
وقتش شده است، فدیه بگیری به ذوالفقار
قربانی ات که بیش ز حدّ نصاب شد
سر گر نشد فدای تو سربار می شود
میثم تبار عاقبتش دار می شود
از بس که هست در دل من اشتیاق تو
دیگر نمانده طاقت صبر از فراق تو
درد مرا نگاه مسیحا دوا نکرد
آن مرهمی که کرده به زخمم افاقه، تو
از گوشه ی نگاه تو سلمان درست شد
این شیوه ی تو بوده و سبک و سیاق تو
باید که استحاله شوم، خاک پا شوم
دفنم کنند در نجف تو، عراق تو
باید که حرف از تو و زهرا(سلام الله علیها) وسط کشید
تا خوش بیاید این سخنم در مذاق تو
ساقی باده های طهورا نظر نما
ای ایلیای حضرت زهرا(سلام الله علیها) نظر نما
محسن حنیفی
باده بریز باده که پیمانه پر شود
جامی بده حیات دوباره مرا ببخش
جامی که جان ز حضرت جانانه پر شود
آری علی علی(علیه السلام) همه را مست می کند
در بین شهر نعره ی مستانه پر شود
سنگم بزن به حب علی(علیه السلام) که ملال نیست
لیلای شهر آمد و دیوانه پر شود
اصلاً تمام بال و پرم پیشکش به او
اطراف شمع از پر پروانه پر شود
بالم شده است صید نگاه تو یا علی(علیه السلام)
مثل ریاح عبد سیاه تو یا علی(علیه السلام)
باید به پای دار تو ما سر بیاوریم
شاید ز کار زلف تو سر در بیاوریم
باید که خاک کوی تو را در سبو کنیم
سوغاتی از دیار تو، ساغر بیاوریم
وقتی که صحبت از نجف و آن مناره هاست
کم مانده ما ز شوق تو پر در بیاوریم
ما را در آسمان نجف تا که پَر دهی
سجده به خاک مقدم قنبر بیاوریم
شأن غلامی تو همان شأن انبیاست
روشن شود چو رو سوی محشر بیاوریم
انگشتری بده، که سلیمان بنا کنی
یا نسخه ای بده که مسیحا دوا کنی
هر ذره پایبوس تو شد درّ ناب شد
زر نه، ابوذری شده و آفتاب شد
این غوره های ما که به ساغر نمی رسید
در دست تو فشرده شد آنگه شراب شد
بالای تاج و تخت سلیمان نوشته اند
هرکس که شد غلام تو عالیجناب شد
ادعیه ی قنوت نبی با تلاوت
یاعالیُ به حق علی(علیه السلام) مستجاب شد
وقتش شده است، فدیه بگیری به ذوالفقار
قربانی ات که بیش ز حدّ نصاب شد
سر گر نشد فدای تو سربار می شود
میثم تبار عاقبتش دار می شود
از بس که هست در دل من اشتیاق تو
دیگر نمانده طاقت صبر از فراق تو
درد مرا نگاه مسیحا دوا نکرد
آن مرهمی که کرده به زخمم افاقه، تو
از گوشه ی نگاه تو سلمان درست شد
این شیوه ی تو بوده و سبک و سیاق تو
باید که استحاله شوم، خاک پا شوم
دفنم کنند در نجف تو، عراق تو
باید که حرف از تو و زهرا(سلام الله علیها) وسط کشید
تا خوش بیاید این سخنم در مذاق تو
ساقی باده های طهورا نظر نما
ای ایلیای حضرت زهرا(سلام الله علیها) نظر نما
محسن حنیفی
