آن آب که بر جان حسن شعله برافروخت
با زهر در آميخته بود و جگرش سوخت
آن پاره دل ها که فرو ريخت به دامن
خون جگري بود که يک عمر بياندوخت
در سوختن و ساختنش عمر سر آمد
مظلوميت از مادر و صبر از پدر آموخت
اسماء لعين بر پسر هند جگرخوار
جان پسر فاطمه را خسته و بفروخت
در کرب و بلا بر سه هدف کارگر افتد
آن تير که تابوت حسن را به کفن دوخت
شايد که "مؤيد" به صف حشر نسوزند
آن را که دل از داغِ جگرسوزِ حسن سوخت
استاد سيد رضا مؤيد
