بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

یه سلطان چه نالان فتاده روی زمین
سوزونده دلا رو به ناله های غمین
میگه به سینه ی دلخون         که زهر کینه ی مامون
می سوزونه جگرم
دارم میرم دیگه از دست        دست اجل چشامو بست
کجایی ای پسرم
جدا ز آل مصطفی                 تو نبود یه آشنا
پر می کشمو لقبم           میشه غریب الغربا
وای وای وای غریب الغربا
وای وای وای آقام امام رضا(ع)
***
با یک دست روی سر عمامشو می گیره
یه دستش رو زانو دیگه داره می میره
مثل یه شمع،غریبونه         تو تاریکی شبونه
ز غصه ها می سوزه
کس نرسیده به دادش        در انتظار جوادش
دیده به در می دوزه
امیر و مه دلبری            شده مثه کبوتری
نداره وقت احتضار      نه خواهری نه مادری
***
نمونده دیگه از رضا نشون حیات
ملک میگه تو عرش برا شفاش صلوات
چشاش شده پر شبنم      با سینه ی پره ماتم
رفتنی میشه رضا
ز سوز زهر هلاهل          گرفته دستشو بر دل
داره می خونه دعا
داره می سوزه از وجود      با یه نوای یا ودود
می افته رو خاکو میگه         گناه مادرم چی
رضا تاجیک