حضرت قاسم عليه السلام در حادثه عاشورا حدود سيزده سال داشت. به قدري نوراني بود كه مي نويسند: كَاَنَّ وَجْهَهُ شِقَّه قَمَرٍ. چهره اش مانند پاره ماه بود. ...
پس از فرمايشات امام حسين(ع) در شب عاشورا و دادن وعده شهادت به ياران، قاسم بن الحسن(ع) با خود گفت: نكند چون سن من كم است، اين خبر شامل حال من نشود و من توفيق جانبازي در ركاب عمويم را نداشته باشم.
لذا از امام حسين(ع) پرسيد: عمو جان آيا من فردا در زمره شهيدان خواهم بود؟ حضرت فرمودند: پسرم مرگ در پيش تو چگونه است؟ پاسخ داد: أَحلي مِنَ العَسَل، عمو جانم از عسل شيرين تر است. امام فرمود: آري عمويت فدايت شود! به خدا قسم، تو هم فردا از جمله افرادي هستي كه با من كشته مي شوند. خدمت عمو رسيد و اجازه ميدان خواست و حضرت امتناع كردند. حضرت احراز زيادي نمودند، تا آنكه قاسم(ع) در خيمه گاه به مادرش متوسل شد.
مادر نامه اي را كه امام مجتبي(ع) پدر بزرگوارش نوشته بود، به قاسم داد و گفت: پسرم! پدرت از اين روز خبر داده و در اين نامه چيزي براي عمويت نوشته كه مشكل تو را حل خواهد كرد، آن را به عمو بده. قاسم دستخط را به امام(ع) داد و اجازه ميدان گرفت.
زره به تن مباركش بزرگ بود، با اين حال زره رابه تن کرد و وارد ميدان شد و چنين رجز مي خواند: «اگر مرا نمي شناسيد، من فرزند حسن سبط پيامبر برگزيده و امينم. در حمايت مولايم حسين(ع) مي جنگم كه مانند اسير در ميان مردمي است كه خدا آنان را از باران رحمتش سيراب نگرداند.» جنگ نماياني كرد تا آنكه عمر بن سعد ازدي ضربتي بر فرق مباركش فرود آورد و حضرت قاسم(ع) با صورت به زمين افتاد و فرياد بر آورد: يا عمّاه(عمو جان به فريادم برس).
امام صف دشمن را همچون شيري شكافتند و با قاتلين قاسم(ع) درگير شدند. لشكر دشمن به كمك ياران خود آمدند و در اين ميان پيكر نيمه جان حضرت قاسم(ع) لگدمال سم اسبان گرديد. راوي مي گويد گرد و غبار فرو نشست.
امام بر بالين قاسم نشسته بود و آن جوان در حاليكه پاشنه پا به زمين مي كشيد در حال جان دادن بود و امام فرمود: برعمويت سخت است كه او را بخواني و نتواند تو را اجابت كند، يااجابت کندآنگاه كه ديگرفايده اي نداشته باشد...
شرح شمع: صفحه 200
