روزهایی شده که حيرانم در پي ريشه هاي ايمانم
خاطراتم مرور مي گردد از همان دوره ي دبستانم
ياد دارم کتاب ديني را ياد دارم کتاب قرآنم
حفظ مي کردم آن زمان با شوق نام هر يک ز پيشوايانم
هر چه مي شد معارفم بهتر جايزه مي گرفتم از مادر
از ولاي عشيره ي طاهاست که سرم تا به آسمان بالاست
در ميان ائمه يکّي نه دو سه تا يادشان کمي با ماست
هر که خرجي براي اينها کرد مستحق نوازش زهراست
حاشيه من نمي روم ديگر روي صحبت به سوي يک آقاست
حضرت هادي يا امين الله! سيدي يا وجيها عند الله!
قبله ها در قلمرو نامت کعبه حيران حال احرامت
چون پدر چون پدربزرگت جود بوده جزء اصول احکامت
روي تو ديده اند و مشغولند يوسفان هم به ذکر فد قامت
بادها جمله تحت فرمانت شيرها در مقابلت رامت
دهمين رکن اعتقادي تو پسر حضرت جوادي تو
آمده از شما روايتها من شنيدم ز تو حکايتها
راستي شايدم شما بودي باعث آن همه عنايتها
همه پوچ است و جمله بي ارزش بي ولايت همه شهادتها
جامعه خوانده ام شها با آن وه چه شيرين شده زيارتها
دستها تا به زير پاهايت سامرا حاجت گداهايت
عشقتان پايه هاي ايمان شد دلم از مهر تو مسلمان شد
شب ميلادتان چونان دُرّي بين عيد غدير و قربان شد
نوه ي اول امام رئوف! ديدنت آرزوي سلطان شد
گر چه در قلب پاکتان عقده ديدن مرکز خراسان شد
بار اول زیارت سلطان مي شوم نايب الزياريتان
از قديم عشق انبيا بودي دهمين صورت خدا بودي
تو امام تمام دينهايي در غريبي هم آشنا بودي
نام طفلان تو حسين و حسن آينه دار مرتضي بودي
سيدي سوي ما فرستادي فکر کرببلاي ما بودي
شهر ري از حمايتت برپاست حق که کرببلاي ما آنجاست
رضا تاجیک
