با خاک غم سرشتند رنگ مشيت گِل
نزديک کن خدايا بُعد مسافت دل
نامه رسان نبرده است مضمون آه مارا
مشتاقي ام فتاده دست نسيم کاهل
با موجهاي ذاکر قصد عروج کرديم
سمت کجا وزيدي اي بادبان غافل
عمري جزيره بوديم اما نه بين دريا
ما را احاطه کردند اين برکه هاي جاهل
از عمر آبي ما اين نقش مانده باقي:
دست دخيل موجي بر مرقد سواحل
از نا تواني ما تنها نه جاده حيران
برما اشاره ميکرد بُهت نگاه منزل
انگورهاي بالغ بر تاکها رسيدند
پس سهم مستي ما کو اي زمين عادل؟؟؟
رضا جعفري
