بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

دلم زاره دلم زاره دلم زاره    تو سینم یه عالم غصه تلمباره
تو زندونمو روز و شب من تاره
به زحمت، به سختی، نمازامو میخونم تو قل و زنجیر
همش یک، یهودی، منو میزنه با ناسزا و تحقیر
به زیر، شکنجش، بلنده صدای ناله های شبگیر
عذابم میده سندی بی سر و پا
منو میزنه با لگد بی مهابا
خدایا خدایا خدایا
میلرزه صدام، شب آخره
دم مردنم، دلم مضطره
من غریبم غریبم غریبم 3

تموم تنم از پا تا سرم زخمه       از این تازیونه بال و پرم زخمه
شکسته ساق پا و پیکرم زخمه
میبینم، که هارون، تو زندون یه زن رقاصه میاره
به این سن، رسیدم، هنوزم پی اذیت پی آزاره
یه پیرمر،دِ مجروح، تو زندون بلا عمری گرفتاره
سرم رو روی خاک زندون میذارم
تو سینم یه عالم غم و غصه دارم
سوی مادرم رهسپام
شده حاجتم، تو این لحظه ها
رضا جان من، کنارم بیا
من غریبم غریبم غریبم 3

تو این لحظه ی آخر پریشون حالم     بلنده صدای آه و غم و نالم
آخه روضه خون روضه ی گودالم
به یادم، می افته، غریب گیرش آوردن گل زهرا رو
به یادم، می افته، شه تشنه لب و خنده ی اغیارو
به یادم، می افته، تازوندن رو بدن ها همه اسبا رو
همه غصه و سوز و دردم همینه
که عمه سری رو به نیزه میبینه
یه عمره دل من حزینه
سری روی نی، تنی بر زمین
میگه فاطمه، به صوت حزین
آه بُنَیَّ بُنَیَّ بُنَیَّ 3