بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

شهی که بند قنداقش ملک را هم شفاعت کرد 
خدایش بندگانش را به دست او هدایت کرد

از این دنیا و لذاتش، و از عقبی و نعماتش
گدایش را سلامی رو به ایوانش کفایت کرد

به باب قاضی الحاجات او هر که پناه آورد
پناهش داد و او را بی نیاز از هر چه حاجت کرد

دخیل اشک می بندم به دامان امیری که
ز شیر مادرم حُبش به جان من سرایت کرد

به اشک روضه می شویم غبار معصیت از دل 
که رب، این چشم ها را چمشه ی جوشان رحمت کرد

وصیت کرد زهرا تا که زینب حلق او بوسد
به حرز بوسه او نیزه و خنجر حسادت کرد

لبانش سنگ خورد و نیزه خورد و خیزران هم خورد
ولی مقتل فقط خشکی لب ها را حکایت کرد

ضریحی بود حلقومش که عاشورا پس از زینب
عدوی او مکرر از قفا آن را زیارت کرد