برای خشکی لبِ تو آب گریه می‌کند
فرات، در کویری از سراب گریه می‌کند
ببین چطور با صدای ریشخندِ حرمله
حسین با محاسنِ خضاب گریه می‌کند
سئوال کن "بِأَیّ ذَنب" و گوش کن سکوت را
خدا هم از غم تو در جواب، گریه می‌کند
بخواب روی خاک گاهواره‌ی مزار خود
که روز و شب کنار تو رباب گریه می‌کند
دعای ربّ آب بی‌جواب ماند و تا ابد
به حالش آسمانِ مستجاب گریه می‌کند
به خونِ ردّ دستبندِ مادرت نگاه کن
که در غم اسارتش طناب گریه می‌کند
رباب سوخت زیر بارِ داغ و زیر سایه‌اش
نشسته از خجالت آفتاب گریه می‌کند
دوباره خیس شد لهوف و روضه ناتمام ماند
دواتِ چشمِ ماست، یا کتاب گریه می‌کند؟!
