تار و پودم! حاصلم! معیارِ ایمانم حسن
أمر أمر توست آقا! من به فرمانم حسن
حیف از عمری که در راهِ گدایی نگذرد
دل به هر کس غیرِ تو دادم پشیمانم حسن
چارده قرن است پایِ سفره ات نان می خوریم
تا ابد از سفره داریِ تو حیرانم حسن
هر کجا نامِ تو آمد مادرت لبخند زد
پس به اذنِ مادرت می گویم: ای جانم حسن
یک نگاهت سر به راهم کرده، ای بابُ الکرم!
من به لطفِ نامِ زیبایت مسلمانم حسن
رزقِ من افتاده امشب دستِ آقا زاده ات
اینچنین در خانه ی لطفِ تو مهمانم حسن
رو به هر کس می زنم آخر خرابم می کند
آخر سر، باز دستِ توست درمانم حسن
ای که حتی سایبانی هم نداری بر سرت
سال ها در حسرتِ قبری چراغانم حسن
داغ ها دیدی میانِ کوچه ها آقای من!
من برایِ خونِ دل هایِ تو گریانم حسن
اینکه با چشمت چه ها دیدی نمی داند کسی
هر کجا حرفی است از کوچه، پریشانم حسن
