بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

زبانحال امام حسین (علیه السلام)

میزبانِ روضه‌ی ویرانه، مهمان را ببخش
نیزه‌دار اینجا نیاوردش، عمو جان را ببخش

نه، حریفِ این گره‌ها نیست انگشتان تو
دست‌هایت خسته شد، موی پریشان را ببخش

بوسه بر لب‌های خشکت آرزوی آب بود
آرزوهای بَرآبِ رود و باران را ببخش

خاکسارت شد، ولی باز از خجالت سرخ شد
زخمِ پایت را نبین، خارِ مغیلان را ببخش

گفت یک شب گم شدی ترسیدی از تاریکی‌اش
روسیاه از روی زردت شد، بیابان را ببخش

صورتت با بوسه‌ی انگشترم مأنوس بود
رفت در انگشتِ سیلی‌دارها، آن را ببخش

آن‌ که با لب‌های زخمم چوب‌بازی کرد، نه!
خیزرانی را که می‌بوسید دندان را ببخش

در غمت چیزی نباید گفت، باید جان سپرد
جانِ بابا شاعران و روضه‌خوانان را ببخش