این نی‌نوای روضه به لب، این صدای کیست؟
این تکّه‌های کرب و بلا ردّ پای کیست؟
این چادرِ کبود، که بی‌سایه و عمود
آتش به آسمان زده، ماتم‌سرای کیست؟
این چهره‌ای که شب شده از هُرمِ آفتاب
رختِ سیاه کرده به تن، در عزای کیست؟
انگار مادرِ همه‌ی شیرخواره‌هاست
این آرزوی سوخته، این لای‌لای کیست؟
هر کس که می‌شناخت، بَدَل شد به روضه‌ای
این مقتلِ غریبِ وطن، آشنای کیست؟
کافر نبیند آنچه مرا پیر کرد و کشت!
یارب چه دیده است مگر، این دعای کیست؟
آغوشِ او هنوز پُر از بوی اصغر است
دیگر نپرس این همه لالا برای کیست!
