اِمشَب برایِ مَطلَعِ شعرِ پُر از آهم
ماتَم گرفتَم آه! "بیت النور" میخواهم!
شُکر ِخُدا شَهرَم خیابانِ ارَم دارَد
مَن خوب میدانم که زهرا هم حَرَم دارَد
پَر میڪِشَم دَر خاطراتِ ڪودَڪی هایَم
انگار دَستَم را گرفته باز بابایَم
پَس پا به پایَش میرَوَم تا جانِ آیینه
سی سالِ قَبل از این و دَر ایوانِ آیینه
بَه بَه چه دورانِ خوشی بَه بَه چه دورانی
سوهان برایَم میخَرَد بابا، چه سوهانی
از دَستِ بابا میڪِشَم این دستِ ڪوچَڪ را
هی میدَوَم سَر تا سَرِ صَحنِ اَتابَڪ را
ناگاہ میبینَم که بابا رَفته از پیشَم
حالا خودَم بابا شُدَم با ڪودَڪِ خویشَم!
بعدَش به خود می آیَم و خود را ڪه میجویَم
میگریَم و زیرِ لَبَم آهسته میگویَم:
آری بَدَم امّا دِلَم دیگَر چه غَم دارَد؟
شُڪرِخُدا ، شُڪرِخُدا شَهرَم حَرَم دارَد
اینبار اَگَر رَفتی حَرَم شَب بود دقَّت ڪُن
غیر اَز ڪَبوتَر صَحنِ او خُفّاش هم دارَد!
پَس مَن چِرا دَر نااُمیدی غوطه وَر باشَم
وقتی ڪه بانو این همه لُطف و ڪَرَم دارَد
هر جایِ این دُنیا ڪه باشَم غیرِ شَهرِ خود
حِس میڪُنَم دُنیایِ مَن یک چیز ڪَم دارَد
هرچَند شَهرِ مَن پُر اَز غَمهایِ پنهان است
هرچَند شَهرِ مَن هوایَش سَخت دَم دارَد
اَمّا به دُنیایی نَخواهم داد این دَم را
یڪ تارِ مویِ ڪاج هایِ سَبزِ شَهرَم را
اینجا شَمیمَش اختیارِ دلبَری دارَد
اینجا مُحَرَّم هم صَفایِ دیگَری دارَد
((بَر سَنگفَرشِ صَحنِ او بال ِمَلَک خورده
اَز سُفرہ ی او آب هم اینجا نَمَک خورده))
هربار اینجا پیشِ او بی اختیارِ خود
میگریَم و میگویَم از رَسمِ دیارِ خود
عُمْریست رویِ حُرمَتِ سادات پابَندیم
ما رویِ مهمان آب را هرگِز نمیبَندیم
ما رَسمِمان این بودہ مِهمان را نَرَنجانیم
اَز بام ها گُل بَر سَرِ مِهمان بیَفشانیم
خواهر فَراوان دوست می دارَد بَرادَر را
اصلاً نمی خواهم بِخوانَم روضه ی "سَر" را
اَشڪَم چِڪید و عاشقانه روسپیدَم ڪَرد
بانو نگاهی ڪَرد و انسانی جَدیدَم ڪَرد
این روسپیدی یادِ مَن آوَرد بابا را
میشُست دَر حوضِ حَرَم او صورتِ ما را
حالا مَن و فَرزَندَم و یڪ عشقِ دیرینه
حالا مَن و فَرزَندَم و ایوانِ آیینه
از دَستِ گَرمَم میکِشَد یک دَستِ کوچَک را
هی میدَوَد سَر تا سَرِ صَحنِ اَتابَک را ...!
