من کیستم مگر، که بگویم تو کیستی
بسیار از تو گفته‌ام اما تو نیستی
من هرچه گریه می‌کنم آدم نمی‌شوم
ای کاش تو، به حال دلم می‌گریستی
دیگر چگونه روی دو پایم بایستم
وقتی به نیزه تکیه زدی تا بایستی
ای هرچه آب دربدر ِخاکِ پای تو
در این زمین خشک به دنبال چیستی؟
باید بمیرم از غم این زندگانی‌ام
وقتی که جز برای شهادت نزیستی
