روی زمین رها شدنت می کشد مرا
گلزار روی پیرهنت می کشد مرا
از پشت دربْ فضه ی خود را صدا زدی
آن لحظه ی صدا زدنت می کشد مرا
دلشوره های هر شب من جای خود ولی
این گوشه گیری حسنت می کشد مرا
دلواپسی و گریه ی من بی دلیل نیست
زهرا! کبودی بدنت می کشد مرا
جای کفن قواره کنی پیرهن ولی
داغ شهید بی کفنت می کشد مرا
