بی‌پلاک‌ - پایگاه تخصصی اشعار آئینی

از حد بگذشت تا جراحات تنش
افتاد ميان قتلگاهي بدنش
پيراهن كهنه اى به تن داشت حسين
ايكاش كه مي ماند بجاى كفنش
*****
حالا كه به گودال كشانديد تنش را
پامال نموديد تمام بدنش را
پس رحم كنيد و نبريد اين دم آخر
پيراهن جا مانده بجاى كفنش را
*****
هرگز نشد اين مسئله ي ذهنم حل
يك خواهر دلشكسته از روي تل
تا چشم بهم زند، بريزند سر
 صد پاره تن برادرش، در مقتل
*****
هرگز نديده ام ز شما سرفرازتر
عالم نديده از غمتان جانگدازتر
هر طور خواستم كه نگويم چه شد ولي
كو روضه اي ز روضه ي گودال بازتر
*****
مي گفت: نزن، نزن، نزن، اين بدن است
فولاد نه، آهن نه، كه صد پاره تن است
يك جاي بدن نمانده سالم بس كن
بي شرم نزن، برادرم بي كفن است
*****
شاهي كه دلش اسير يك تاج نبود
جاي قدمش مگر كه معراج نبود؟
جز پيرهن كهنه به تن داشت مگر؟
والله، كه مستحق تاراج نبود
*****
ماندم كه چرا سينه ي غم چاك نشد
يا كور دو چشم قوم ناپاك نشد
فرزند ابوتراب بر روي زمين
بي غسل و كفن ماند و سه شب، خاك نشد
*****
آن روز كه بر روي زمين افتادي
تا لحظه آخري كه جان مي دادي
ممنون توايم يا قديم الاحسان
چون ياد تمام شيعيان افتادي