سامرا كرببلا شد
مصطفي صاحب عزا شد
پسر فاطمه دور از مدينه ميرود با شرار زهر كينه
واويلا علي واويلا
بي كس و يار و پريشان
جان دهد با كام عطشان
غرق ناله شده فرزند حيدر دست و پا ميزند در پيش مادر
واويلا علي واويلا
قلب او از غم كباب است
شاهد بزم شراب است
كرده ياد غم طفلان گريان خيزران و لب قاري قرآن
واويلا علي واويلا