من و توکه هستیم یک جفت یکتا دو ابر و دو باران دو رود و دو دریا
من و تو که هستیم یک روح واحد ولی در دو قالب دو جسم مجزّا
من و تو دو گنجیم معلوم و مستور نهانیم در فرش و از عرش پیدا
دو طرح شگفتیم در دست خالق دو انگیزه محض در خَلق دنیا
دو مضمون بِکریم در دفتر حُسن دو مصراع یک بیت، یک بیت زیبا
دو شورآفرینیم دو خواب شیرین دوتا آرزوییم در قلب رؤیا
دو لاله دو یاس بهشتی که گشته به دامان مان چار غنچه شکوفا
منم آنکه روحش دمیده به آدم تویی آنکه نورش رسیده به حوا
مرا آسمانی ست با نور زهره مرا سرزمینی ست با نام زهرا
***
منم زینت آسمان، آفرینش تویی زینت (مَن دَنی فَتَدلی)
من آرام جان مِنا، کعبه، زمزم تو آرامشی سدرهُ المنتهی را
منم ریشه ی شاخسار نبوت تویی باعث رشد این سرو رعنا
به شأن من وتوست (ویُطعِمونَ الطَعامَ عَلی حُبه ای... تا...اَسیرا)
من و توکه در شأن مان (یؤثِرونَ) سحرگاه نازل شد از عرش اعلی
من و توکه آزارمان در دو دنیاست به حکم الهی (عذاباً مُهینا)
***
من و توکه دنیا برای نگاهی به ما دارد عمری نگاه تمنّا
من وتو دو دریای پاک و زلالیم که گوهر به دست آورند از دل ما
دو چشمه، دو تا چشم خورشید پرور دو آیینه در روبروی هم، امّا
تو راسنگ های مدینه شکستند مرا خرد کرداست سنگ تماشا
ولی تو اگر چه سراپا شکسته شکستی غرور خیالی شان را
خودت را به سختی کمی جمع کردی به پاخاستی و زدی دل به دریا
«که هان این منم آینه، گر چه خُردم ولی خم به ابرو نمی آورم، تا-
- نگویید مولای زهرا غریب است که من مثل کوه ایستادم سرپا
قفس جای شیرخدا نیست هرگز رهایش نمایید حالا، و إلّا-
-کشم ذوالفقارکلام و به آهی کَنم ریشه نسل تان را در اینجا»
تو در پای حرفت چنان مرد ماندی حمایت نمودی از این مرد تنها
تو را می زدند و به این قوم گفتی علی هست حق و علی هست مولا
من و تو که هستیم یک روح واحد ولی در دو قالب دو جسم مجزّا
من و تو دو گنجیم معلوم و مستور نهانیم در فرش و از عرش پیدا
دو طرح شگفتیم در دست خالق دو انگیزه محض در خَلق دنیا
دو مضمون بِکریم در دفتر حُسن دو مصراع یک بیت، یک بیت زیبا
دو شورآفرینیم دو خواب شیرین دوتا آرزوییم در قلب رؤیا
دو لاله دو یاس بهشتی که گشته به دامان مان چار غنچه شکوفا
منم آنکه روحش دمیده به آدم تویی آنکه نورش رسیده به حوا
مرا آسمانی ست با نور زهره مرا سرزمینی ست با نام زهرا
***
منم زینت آسمان، آفرینش تویی زینت (مَن دَنی فَتَدلی)
من آرام جان مِنا، کعبه، زمزم تو آرامشی سدرهُ المنتهی را
منم ریشه ی شاخسار نبوت تویی باعث رشد این سرو رعنا
به شأن من وتوست (ویُطعِمونَ الطَعامَ عَلی حُبه ای... تا...اَسیرا)
من و توکه در شأن مان (یؤثِرونَ) سحرگاه نازل شد از عرش اعلی
من و توکه آزارمان در دو دنیاست به حکم الهی (عذاباً مُهینا)
***
من و توکه دنیا برای نگاهی به ما دارد عمری نگاه تمنّا
من وتو دو دریای پاک و زلالیم که گوهر به دست آورند از دل ما
دو چشمه، دو تا چشم خورشید پرور دو آیینه در روبروی هم، امّا
تو راسنگ های مدینه شکستند مرا خرد کرداست سنگ تماشا
ولی تو اگر چه سراپا شکسته شکستی غرور خیالی شان را
خودت را به سختی کمی جمع کردی به پاخاستی و زدی دل به دریا
«که هان این منم آینه، گر چه خُردم ولی خم به ابرو نمی آورم، تا-
- نگویید مولای زهرا غریب است که من مثل کوه ایستادم سرپا
قفس جای شیرخدا نیست هرگز رهایش نمایید حالا، و إلّا-
-کشم ذوالفقارکلام و به آهی کَنم ریشه نسل تان را در اینجا»
تو در پای حرفت چنان مرد ماندی حمایت نمودی از این مرد تنها
تو را می زدند و به این قوم گفتی علی هست حق و علی هست مولا
