بخوان ز چهره ام آه دل غمين مرا
به خاک بوسی پايت ببين جبين مرا
دوباره گريه ی دوری، دوباره گريه ی شرم
كشيده است روی ديده آستين مرا
دلم ديار گناه است با نگاهی باز
بيا و فتح كن ای شاه سرزمين مرا
تو نيستی و غمت مونس دلم شده است
بگير از منِ غمديده همنشين مرا
به جز نگاه تو كه بارها امانم داد
كه دفع كرده بلاهای در كمين مرا؟
مرا به كرببلا بردی اربعين اما
بيا و پای پياده ببر مدينه مرا
