حُرمتم و شکستن ، بال و پرم رو بستن
گودالِ من شده سیاه چال
خدا خودش میدونه ، که زیر تازیونه
نمیشه زد حتی پر و بال ۲
توو این سیاه چال/ اصلاً شب و روز/ معنا نداره
روزای تیره/ حتی سیاه تر/ از شبِ تاره
شروع میشه با/ طلوع خورشید/ رنج و عذابم
نه از شکنجه/ خسته شدم از/ این همه دشنام
آه این همه دشنام
با دست بسته بیشتر ، برا غمای حیدر
اغلبِ روزا گریه کردم
شبا با درد پهلو ، کبودیای بازو
برای زهرا گریه کردم ۲
روضه داریم با/ ساق شکستم/ هر شب و هر شب
روضه ی گودال/ یه پاره پیکر/ نعلای مرکب
راحت می میرم/ ناموس من نیست/ ما بین اغیار
ای اهل عالم! / زینب کجا و/ کوچه و بازار
آه کوچه و بازار
